In De Hollandsche Lelie van 24 juni 1931 bespreekt L. de Wildt-Beversen het boek La grande Sarah van musicus Reynaldo Hahn. Het bevat zijn herinneringen aan de beroemde actrice Sarah Bernhardt, die hij als kind had zien spelen. Jaren later maakte hij kennis met haar en hij bleef met haar bevriend. Uit het artikel:

‘Toen hij haar zijn aanteekeningen voorlas riep ze uit: “Dank zij je dagboek en het sonnet van Rostand, zal ik rustig de reis naar de eeuwigheid kunnen ondernemen!”.’

‘Toen de musicus deze aanteekening maakte was Sarah niet jong meer en al grootmoeder. Toch maakte zij nog een jeugdigen indruk, dank zij haar rijzige gestalte, haar levendigheid en kracht. Nooit scheen ze vermoeid. Ze bezat de eigenschap op ieder tijdstip, te midden van het groote tumult, rustig te gaan zitten en onmiddellijk in een vasten slaap te vallen. Na een kwartier ontwaakte ze en alle vermoeidheid was verdwenen.’

‘In haar rollen moest Sarah verscheidene malen flauw vallen of sterven. Bezeeren deed zij zich nooit, het ging haar gemakkelijk af. “Nooit heb ik dit geoefend”, zei ze, “ik laat me zonder angst vallen, het doet er niet toe, hoe! ‘t Is eenvoudig een quaestie van lenigheid. Ik werp me op den grond en nooit heb ik er nadeelige gevolgen van ondervonden.’

Sarah Bernhardt

Sarah Bernhardt

‘Sarah doorleefde wel degelijk haar rollen en bij groote scènes kon zij geheel overstuur zijn. Eens, het was in Frou-frou, vond men haar tusschen de coulissen, te ontroerd om een woord te kunnen uitbrengen. Schreiend kwam ze op het tooneel en haar rol werd telkens door snikken onderbroken. Sarah was volstrekt niet ongevoelig, zooals men het maar al te dikwijls wilde laten voorkomen, en haar grilligheden waren sterk overdreven. Een goede daad, haar bewezen, vergat ze nooit en ze kon zeer goed een echte van een onechte vriendschap onderscheiden.’

‘Dikwijls haalde ze oude herinneringen op. Ze vergaf het zichzelf nooit, dat ze, toen ze jong was, in den overmoed van haar glorie Victor Hugo eenigszins geringschattend behandeld had. “Ik was dom genoeg om het gezelschap van een paar elegante leegloopers te verkiezen boven het zijne en ik heb hem eens midden in een gesprek in de steek gelaten!” ‘

‘In dit boek, waaruit de bewondering voor de groote tragédienne zoo duidelijk spreekt, roemt Hahn vooral haar energie en geestkracht, die ze tot aan haar dood (1923) behield.’

Artikel Sarah Bernhardt 1

 

Artikel Sarah Bernhardt 2

beroemdheden biografie Sarah Bernhardt toneel Victor Hugo