Op jacht met keizer Wilhelm

Wilhelm II, de laatste keizer van Duitsland, regeerde van 1888 tot 1918. Bij ons is hij vooral bekend vanwege zijn verblijf na 1918 in Huis Doorn waar hij al houthakkend zijn laatste jaren sleet. Na zijn dood in 1941 is hij bijgezet in een mausoleum op het landgoed. Zijn gebalsemde lichaam is daar nog steeds aanwezig en zal pas naar Duitsland terugkeren wanneer dat land weer een monarchie is geworden – aldus zijn laatste wens.

Rond 1910 was hij nog springlevend en een man met aanzien. Hoofdredacteur van De Hollandsche Lelie Anna de Savornin Lohman kon echter geen respect voor hem opbrengen. In de editie van 6 december 1911 schreef zij, onder de titel ‘Afschuwelijk!’: “De Keizer van Duitschland jaagt voor de eerste maal bij den graaf von Francken Sierstorpff, in Silizië. Deze is met die eer zoo blij dat hij al het mogelijke doet om zijn jachtterrein voor den ‘hoogen gast’ (groote-couranten-stijl) aangenaam te maken. Daartoe heeft hij laten komen uit Boheme 6000 (zegge zes-duizend) fazanten à 6 mark per stuk. Deze worden dan op het terrein vrijgelaten, opdat er zóóvelen zijn dat de Keizer niet kàn misschieten!! Dan staat er later in de vleierige couranten, dat hij zoo’n groot jager is, en dat hij daarom zoo en zooveel stuks wild doodschoot! Van het walgelijk-kinderachtige van zulk gedoe wil ik niet spreken; alleen maar van ‘t verachtelijke ervan. En dan wil men dat wij ‘gewone menschen’ iets zullen voelen voor vorsten, die van hunne ‘staatsbeslommeringen’ (‘t mocht wat!) uitspanning zoeken op zoo’n laaghartig-wreede-minne manier! Ik doe niet aan vorstenbewondering!”