Hoewel ik zelf meer een kattenliefhebber ben, vind ik hondenfilmpjes vaak ook erg leuk. YouTube, TikTok en andere sociale media staan er vol mee. Dan weer zijn ze superslim – of juist helemaal niet, dan weer heel schattig en vooral zijn ze vaak ook erg trouw. Een genre op zich zijn de honden die hun baasjes na een lang weerzien weer begroeten, helemaal door het dolle heen. Voor je het weet zit je er met tranen in de ogen naar te kijken.
In de tijd van De Hollandsche Lelie moesten ze het natuurlijk nog doen zonder dit soort filmpjes, maar er waren al wel allerlei verhaaltjes in omloop die eenzelfde effect hadden. In het nummer van 7 maart 1888 staat bijvoorbeeld de geschiedenis van een hond en een Frans muntstuk.
Een bekend Engelsch geleerde verhaalt het volgende: Een mijner vrienden bezat een hond, die meermalen blijken gaf van een zeldzame intelligentie. Een enkel staaltje van zijn overleg en trouw wil ik hier mededeelen.
Mijn vriend deed een reis door Frankrijk, vergezeld van zijn trouwen hond. Op zekeren morgen, toen hij van plan was den ganschen dag uit te blijven, haalde hij, bij de tafel staande, zijn beurs uit zijn zak, om te zien of hij genoeg geld bij zich had. Daarna ging hij uit, den hond in de kamer achterlatende.
‘s Middags dineerde hij in een restauratie, en kwam, toen hij betalen wilde, tot de ontdekking dat hij een louis d’or miste. Hij doorzocht zijne zakken, telde zijn geld nog eens na, maar te vergeefs.
Toen hij ‘s avonds naar zijne kamers terugkeerde, wachtte zijn bediende hem op met een bericht dat de hond heel ziek was. Het dier had dien ganschen dag niet willen eten; maar wat vreemd was, hij duldde niet dat men zijn bord met eten wegnam. Integendeel, hij lag met den snoet er tegen aangedrukt, zonder ook zelfs te probeeren er iets van te gebruiken.
Zoodra mijn vriend de kamer binnentrad sprong de vermeende zieke op hem toe, legde den verloren louis aan zijne voeten, en ging oogenblikkelijk zijn schade inhalen. Hij verslond zijn voedsel letterlijk.
Nu was alles opgehelderd. Mijn vriend had ‘s morgens, toen hij zijn geld geteld had en weer in de beurs deed, het goudstuk laten vallen; het trouwe dier had het gevonden, en het in den bek gehouden totdat hij het zijnen baas persoonlijk kon teruggeven, – liever honger lijdende dan het ook maar even los te laten.
Ik heb dien hond dikwijls gezien, en menig bijna ongeloofelijk bewijs gehad van zijn zeldzame schranderheid.