Vorige week zag ik in bioscoop Slachtstraat de film Orlando. Dit is de gerestaureerde versie van de film van Sally Potter uit 1992, met Tilda Swinton in de hoofdrol, gebaseerd op het gelijknamige boek van Virginia Woolf. Heel in het kort is het verhaal dat Queen Elizabeth I edelman Orlando vraagt om voor altijd jong te blijven. Dit blijkt hij inderdaad te kunnen, hij blijft eeuwenlang leven en verandert intussen van een man in een vrouw. De rol is Tilda Swinton op het lijf geschreven en verder is het ook een erg geslaagde film – waarvan je niet zou zeggen dat hij al meer dan dertig jaar oud is.
Virginia Woolf werd voor Orlando geïnspireerd door schrijfster Vita Sackville-West, met wie zij tien jaar een relatie had. Over hun verhouding is op Netflix de film Vita & Virginia te zien, die ik ook meteen maar heb gekeken. Het was even wennen om Virginia Woolf gespeeld te zien door Elizabeth Debicki, aangezien zij net ook prinses Diana vertolkte in The Crown. Los daarvan was zij erg goed, net als haar tegenspeelster Gemma Arterton. Toch vond ik deze film wat minder geslaagd. Dat kwam vooral doordat het voor mijn gevoel wat rommelig was en de manier waarop de brieven die ze elkaar schreven werden verbeeld (ze lazen ze recht in de camera voor) werkte wat mij betreft bijvoorbeeld niet zo goed. Het was wel leuk om een beeld te krijgen van de Bloomsburygroep van schrijvers, kunstenaars en intellectuelen die aan het begin van de 20e eeuw ontstond in de Londense wijk Bloomsbury (met naast Virginia en haar man Leonard Woolf onder meer ook haar zus, schilderes Vanessa Bell).
Om in Virginia Woolf-stemming te blijven heb ik tot slot The Hours nog maar weer eens bekeken. Deze film uit 2002, naar het boek van Michael Cunningham, vertelt drie verhalen die allemaal gelinkt zijn aan Virginia Woolf en haar beroemdste werk Mrs. Dalloway. Hoofdrolspelers zijn Nicole Kidman (die hiervoor onder meer een Oscar kreeg), Meryl Streep en Julianne Moore. Blijft een prachtige, aangrijpende film.