[In De Hollandsche Lelie van 16 juni 1897]
Ongeveer twintig jaren geleden werden voor het eerst vrouwen aangenomen als verslaggeefsters bij de groote New-Yorksche bladen. Nu zijn er vijftig vrouwen vast geplaatst aan couranten in New-York alleen. Sommige meisjes kiezen die loopbaan, omdat er feitelijk geen leertijd voor noodig is, ieder meisje met een weinig aanleg kan, na zich een paar maanden te hebben geoefend, een verslag geven van eene lezing, eene vergadering of een “interview”. Als de stijl vloeiend is en de ideeën goed zijn uitgewerkt, zal ze er flink voor worden betaald.
Voor sommige afdeelingen zijn vrouwen bijzonder geschikt. Artikelen over mode en huishouding liggen natuurlijk op het gebied der vrouw en wanneer eene beroemde vrouw moet worden “geïnterviewd” slaagt eene verslaggeefster vaak beter dan haar mannelijke collega.
Dikwijls is de beschrijving van kleine gebeurtenissen, mits aardig geschreven, eene goede introductie. Eenige jaren geleden ging een jong meisje naar New-York om daar te trachten door schrijven haar brood te verdienen. Ze bleef er zes maanden, maar slaagde niet, en schreef aan haar vrienden om geld voor de terugreis. De brief naar de bus brengende, woonde ze eene ontmoeting bij tusschen eene dame en den man, die haar hond had gestolen. Toen ze zich bij de groep voegde en luisterde naar de levendige beschrijving, die de dame gaf van het verlies van haar hond, trof het haar, dat hier ten minste stof voor een verhaal was. Ze wandelde met de dame en haar hond naar huis en vernam alles over Fido’s verlies en redding .Twee uren later bracht ze onder vreezen en beven haar manuscript naar den redacteur eener groote courant.
“Is dit phantasie of eene ware geschiedenis,” vroeg hij, een blik op het manuscript werpend.
“Het is twee uur geleden in de Vierde straat voorgevallen en alle namen zijn correct weergegeven,” antwoordde het meisje.
“We zullen trachten het morgen te gebruiken.”
In plaats van haar klaagbrief op de post te doen, wachtte ze den volgenden morgen af en kocht een exemplaar der courant. Hare geschiedenis besloeg bijna eene kolom. Het gevreesde blauwe potlood, waarmee redacteurs artikelen besnoeien, was weinig gebruikt. Vol hoop ging ze weer naar den redacteur en vroeg om werk.
Het volgend jaar verdiende ze alleen aan die courant 500 dollars. Zoo begon hare loopbaan. In den beginne was het werk vaak hard en ontmoedigend. Niet zelden moest ze een ganschen dag rondloopen en misschien ook nog een dag hard schrijven, terwijl het resultaat in druk niet genoeg was om haar tramgeld te betalen. Dit duurde tot ze een vaste betrekking kreeg.
Daarna kreeg ze steeds een opdracht van den redacteur, die hare bekwaamheid om het belangrijkste van een gebeurtenis uit te vinden en geestig te vertellen op waarde schatte. Wanneer een verslaggever een opdracht krijgt, betaalt het blad den tijd voor de uitvoering gebruikt, als het resultaat in de courant niet voldoende is; een halve dollar per uur of 6 à 8 dollars per kolom.
Verdient een meisje meer dan 80 dollars in de week, dan wordt ze op de salarislijst geplaatst voor 20 of 25 dollars. Gewoonlijk wordt hieraan de voorkeur gegeven, omdat er dan dikwijls nog tijd overschiet voor andere bladen of tijdschriften te schrijven.
Het werk is soms onaangenaam voor eene vrouw, doch niet gevaarlijk, zooals wel eens wordt verondersteld. Verslaggeefsters hebben in de laatste tien jaren honderden artikelen geschreven over de donkere en misdadige zijde van het New-Yorksche leven. Te oordeelen naar hunne ervaringen durft men het aan gebrek aan tact of verstand toeschrijven, wanneer eene vrouw in haar werk wordt beleedigd. Het gevaar voor kouvatten is grooter dan dat voor beleediging. Het is geen uitzondering, dat een verslaggeefster met doorweekte voeten en vochtige kleeren naar het kantoor terugkeert, om daar uren lang te schrijven voor ze aan huis of voedsel kan denken. En ze kan niet zooals haar mannelijke lotgenoot haar toevlucht nemen tot een warme groc. Van geregelde uren is geen sprake. De teleurstellingen zijn vele. Soms moet een verslaggeefster uren lang in een koude ontvangkamer wachten, terwijl dan de gewenschte inlichting haar kortweg wordt geweigerd. Soms werkt ze een week om een enkel “ja” of “neen” op een belangrijke vraag te veroveren en dikwijls te vergeefs. Het is ontmoedigend als het werk waarop zij haar best heeft gedaan, door den redacteur wordt afgekeurd om redenen, die voor haar onpeilbaar zijn.
Sommige verslaggeefsters vinden het moeilijk het “nieuwsinstinct”, zooals de technische term luidt, te verkrijgen. Dat is eenvoudig vlug uit te vinden welke gebeurtenissen van waarde zijn voor de courant. Bij den redacteur staat die eigenschap hoog aangeschreven.
Eens werd Miss A. opgedragen een verslag te schrijven van een kleine schilderijen-tentoonstelling in een clubgebouw. Er was een oponthoud, wat haar toevallig werd verteld, door de afwezigheid van een bekend en gezien lid der club, die plotseling ernstig ziek was geworden onder het arrangeeren der schilderijen. Onze verslaggeefster dacht niet verder over de zaak na, maar ging door met haar werk.
Een uur later kwam een andere verslaggeefster Miss B. en tegen haar vermeldde zij de gebeurtenis als excuus voor hare lange afwezigheid. Miss. B. zei niets, maar een half uur later was ze op weg naar het huis van den man, vernam dat hij een beroerte had gehad, sprak een der doctoren en eenige der clubleden, noteerde alle bijzonderheden over de ziekte van den geachten man en had de voldoening, dat haar blad het eenige was waarin dit nieuws verscheen. Wat de tentoonstelling betrof, geen courant wijdde er meer dan tien regels aan.
Toen Miss A. de courant zag leerde ze een les meer over de waarde van nieuws.
Elk blad betaalt goed voor z.g.n. “uitsluitend” nieuws, wat geen enkel ander blad heeft. De ervaren verslaggever “ruikt” het nieuws en een enkel woord leidt hem dikwijls tot belangrijke ontdekkingen.
Een verslaggeefster werd naar een rijke dame gezonden om een beschrijving van een groot bal te krijgen.
“Ik weet niets van Mrs. A.’s costuum,” zei de dame, “sedert haar man en de mijne samen een millioen in spoorweg-speculatiën hebben verloren, spreken we elkaar niet meer.”
Het bal had alle aantrekkelijkheid verloren voor onze verslaggeefster en ze haastte zich naar het kantoor met het nieuws, dat den sleutel gaf tot vele vreemde gebeurtenissen in de financieele wereld. Onmiddellijk werd een half dozijn verslaggevers uitgezonden en de uitslag was een bladzijde hoogst belangrijk financieel nieuws.
Volgens eene ervaren verslaggeefster moet eene vrouw zich nooit achter hare rokken verschuilen, zooals zij het uitdrukt, ze moet geen werk afslaan omdat ze een vrouw is.
Eens kwam het bericht op het kantoor eener groote, dagelijksch verschijnende courant te New-York, dat Sarah Bernhardt dien middag in Philadelphia zou arriveeren en ‘s avonds zou optreden. De beroemde actrice was juist van hare Zuid-Amerikaansche reis teruggekeerd en had veel belangrijks te vertellen. Geen der verslaggevers der courant sprak Fransch en Sarah Bernhardt spreekt geen Engelsch. Er was echter een jong meisje aan de courant verbonden, dat Fransch kende en zij kreeg de volgende opdracht. “Ga naar Philadelphia, zoek Sarah Bernhardt op en schrijf vier kolommen over hare reis.” Alleen honderd mijlen ver te reizen naar eene vreemde stad, naar de theaters te gaan totdat ze de haar onbekende actrice had gevonden en dan van haar genoeg bijzonderheden te hooren om vier kolommen over te schrijven, was waarlijk geen aantrekkelijk werk voor een beschaafd, jong meisje. Maar de verslaggeefster in quaestie antwoordde eenvoudig “ja”.
Om zeven uur bereikte ze Philadelphia, vond de actrice in het theater, sprak met haar tusschen de bedrijven, kreeg een uitnoodiging met haar te soupeeren na afloop van het stuk en accepteerde, uitgebreide aanteekeningen makend gedurende het souper. Om drie uur ‘s morgens nam ze den trein terug naar New-York, begon om acht uur haar verslag te schrijven en was er om vier uur ‘s middags mee klaar, nog geen vier-en-twintig uren na het ontvangen der opdracht.
Het artikel viel algemeen in den smaak, werd overgenomen in bijna alle andere bladen en bracht de schrijfster roem en wat nog beter was, werk in overvloed.
Een dergelijk staaltje van Miss Bisland. ‘s Morgens om elf uur droeg men haar op een reis om de wereld te ondernemen en ‘s avonds zes uur vertrok ze.
De twee voornaamste vereischten voor een verslaggeefster zijn: een goede gezondheid en sterke zenuwen. Het werk is uiterst vermoeiend, zelfs voor een man.
Een verslaggeefster zegt dat het haar zenuwachtig maakt te weten, dat er van haar elken dag een artikel wordt verwacht beter dan zijne voorgangers. In de hoogste en beste klasse van werk is geen routine, men moet voortdurend trachten niet alleen eigen vroegeren arbeid te overtreffen maar ook die van anderen. Het langdurige ingespannen werken als er bijzonder belangrijk nieuws is, vergt veel van kracht en zenuwen en vele verslaggeefsters zijn dan ook gedwongen geweest het vak op te geven.
Dikwijls krijgt een vrouw een lager salaris dan een man, omdat ze physiek niet voor elk werk geschikt is, ook bepaalt ze zich vaak tot een te nauwen kring, waardoor haar salaris zelden meer dan twintig dollars per week bedraagt.
Wanneer ze wil kan een vrouw bijna elk werk in dat vak verrichten. Jaren lang was Miss Norgan de beste reporter in New-York voor alles wat vee en veestapel betrof.
De journalistiek verschaft een geregelder inkomen dan ander literarisch werk, bv. het schrijven voor tijdschriften. De Zondagsche couranten te New-York alleen geven in één oplage meer artikelen van verschillenden aard dan alle tijdschriften van het gansche land te zamen in een maand. Er is dus voortdurend vraag naar courantenartikels, zoodat de redacteurs het niet al te nauw kunnen nemen.
Voor hen, die literairen aanleg hebben is het werken voor een courant en de ruime ervaring, die ze er door opdoen van onschatbare waarde als ze later tot het meer waardige en blijvende werk zijn opgeklommen.
Naar het Amerikaansch. H.J. SMIT